زن از پله هاي اتوبوس بالا آمد. خودش را جلو كشيد تا لاي در نماند. خانوم جون، برو جلو. خدا رو خوش نمي آد مردم تو اين سرما بمونن بيرون.   

دو سه نفري نگاهش كردند اما هيچ كس از جايش تكان نخورد. او دستش را دراز كرد تا به اولين ميله بگيرد.

خانوم چرا هل مي دي؟ نمي بيني جا نيست؟  

زن كيفش را روي شانه اش كشيد و زير لب گفت:

چرا هل مي دي؟ چرا هل مي دي؟ دوست داري تو اين هوا يك ساعت ديگه اون بيرون وايسم.  

دقايقي بعد اتوبوس به ايستگاه رسيد. در باز شد. زن از پله ها پايين رفت. سوز سرما روي صورتش نشست. وقتي دوباره بالا آمد خودش را جلوتر كشيد. نگاهش از روي رديف صندلي ها گذشت. دو دختر جوان كنار هم نشسته بودند و شال هاي بافتني كوتاهشان فقط قسمتي از مويشان را پوشانده بود.چشم هايشان را با مداد سياه كشيده بودند و با سرخوشي مي خنديدند.

پشت سرشان زن جواني نشسته بود كه شالش را دور دماغش پيچيده و از پنجره بخار زده به بيرون نگاه مي كرد. دختر جواني كه روي صندلي هاي رديف آخر نشسته بود توجهش را جلب كرد. روسري مشكي ساده اي صورت مهتابي رنگش را قاب گرفته بود. چشم هاي زيباي عسلي رنگش در سايه اي كه روي صورتش افتاده بود تيره تر مي نمود. لباس گرمي نپوشيده بود. بي توجه به اطراف از پنجره به جايي دور نگاه مي كرد.  

زن خودش را كج كرد تا بتواند قدمي ديگر به سمت انتهاي اتوبوس بردارد.

خانوم مواظب كيفت باش. كجا داري ميري؟

ببخشيد! زير لب گفت: چه قدرم مردم نازك نارنجي شدن به خدا!

اتوبوس در ايستگاه نگه داشت. حركتي مثل موج آدم هاي توي اتوبوس را برداشت. عده اي پياده شدند، عده اي سوار شدند. زن روي صندلي وسط رديف آخر كنار دختر نشست. فرصت داشت تا دختر را سير نگاه كند.  

دست هاي ظريف دختر با حركتي ناخودآگاه با بند كيف كوچكي كه روي پايش بود بازي مي كرد. اما به نظر نمي رسيد به اطرافش توجهي داشته باشد.

چه قدر بيرون سرده. فكر كنم امشب برف مي آد.

او از روي ادب لبخندي زد و سري تكان داد.  

آدم وقتي با پالتو سوار اتوبوس مي شه، از زندگي سير مي شه. هيچ كي به فكرش نمي رسه لاي يه پنجره رو باز كنه!

دختر نگاه كوتاهي به او انداخت.

حق با شماست.

با خودش فكر كرد چه صداي قشنگي!  

البته شما جونيد، از حرارت جووني گرم مي شين. ما هم جوونيا با يه مانتو مي اومديم تو خيابون. مادر خدا بيامرزمون تا دم در مي اومد كه يه چيزي بده بپوشم اما كي گوشش بدهكار بود.

دختر باز هم لبخند زد و سري تكان داد. زني كه كنار او به صندلي تكيه داده و خوابيده بود و چادرش را روي صورتش كشيده بود، آرام آرام روي زانوهايش خم شد، سرش روي زانوهايش افتاد. دختر بازوي او را گرفت و او را به صندلي تكيه داد.  

دانشجو هستي؟

در مقابل لبخند دختر پرسيد:

 از اون دخترايي هستي كه مي خوان درس بخونن و خيال ازدواج ندارن؟  

ادامه دارد ... 

دختر به زن نگاه كرد  

نمي دونم... نگاهش را به دسته كيفش دوخت.

زن يك بار ديگر روي زانوهايش خم شد. دختر باز او را صاف كرد.

بيا اين طرف. بهش دست نزن. ممكنه مرضي چيزي داشته باشه. خودش را كنار كشيد تا جاي بيشتري براي دختر باز كند.  

ببين فكر نكني من يه زن پير پرحرفم. اما من از تو خوشم اومده.

سايه اي كم رنگ روي گونه هاي دختر نشست.  

زن ادامه داد.

خيليا هنوز هم تو اتوبوس يا جايي ديگه از يه دختر خانوم خواستگاري مي كنن.

اما ...

خوب منم مي دونم اين خيلي ناگهانيه، اما اينجا هم اتوبوسه، هر لحظه ممكنه وايسه و يكي بخواد پياده شه.  

حق با شماست. اما من تا حالا بهش فكر نكردم.

خوب چه عيبي داره كه حالا كمي فكر كني. من خوب مي فهمم كدوم دختر اهل دوست پسر گرفتن و اينجور چيزاست. پسر منم اهل دوس دختر نيست. سرش به كار خودشه. گفته براش يه دختر خوب پيدا كنم. مهندسي عمران مي خونه.  

شما منو غافلگير كرديد.

گفتم از تو خوشم اومده. تو يه شماره به من بده، من با خانواده ات تماس مي گيرم.  

من مطمئن نيستم.

زن مداد و كاغذي از كيفش درآورد.

از من يا خانوادت؟ من قول مي دم آب از آب تكون نخوره.  

اتوبوس در ايستگاه ايستاد.

ما ديگه رسيديم.

ديدي گفتم. فقط يه شماره. 

دختر روي زني كه كنارش نشسته بود خم شد.

مامان، پاشو رسيديم. 

زير بازوي زن را گرفت. او را از روي صندلي بلند كرد. نمي توانست روي پا بايستد. چادر كهنه و خاك آلودش اينجا و آنجا سوخته بود. دختر همزمان چند شماره را گفت. وقتي خداحافظي كرد، نگاهش به مداد بود كه بي حركت روي كاغذ مانده بود. به نرمي لبخند زد و زن را دنبال خود برد. 

 اول ترم بود و بايد مي رفتيم توي سايت دانشگاه ثبت نام كنيم. چون سايت دانشگاه تازه عوض شده بود، كلي مشكل و مورد داشت و همه بچه ها رو عاصي كرده بود. استادا هم به دليل كثرت اعتراض و مراجعه بچه ها، اعصاب درستي نداشتن.   

واسه دوستان عزيز بگم كه مساله انتخاب واحد يكي از مسائل بسيار بسيار مهم توي دانشگاهه. اولا كه به خيلي ها واحد درست و حسابي نمي رسه و مثلا طرف مي خواد ۱۸-۱۹ واحد بگيره عملا ۱۳-۱۴ واحد بيشتر گيرش نمياد. انتخاب واحد مناسب مي تونه طرف رو به راحتي توي يه ترم شاگرد اول كنه. و ضمنا ممكنه در صورت انتخاب واحد نامناسب، خيلي خيلي راحت مشروط بشيد! يكي از چيزاي مهم ديگه استاداييه كه يه درس رو ارائه مي دن. دكتر مير احمدي و گوهري هردو طراحي ۲ ارائه مي دادن. دكتر ميراحمدي بسيار سخت گير بود و كلي پروژه و كار بين ترمي داشت. ولي در عوض دكتر گوهري حتي حضور و غياب هم نمي كرد و براي دانشجويان دودري مثل ما گزينه خيلي خوبي بود. خلاصه اون ترم بين ۸۰ي ها و ۸۱ي ها دعواي شديدي سر انتخاب دكتر گوهري درگرفت. اول بچه هاي ۸۱ي رو دادن به گوهري. تو اين وضعيت مهدي كه ۸۱ي بود اومد كلي ما رو مسخره كرد و جلوي ما اظهار خوشحالي كرد. فرداش ما رفتيم پيش دكتر احمديان و زيرآب ۸۱ي ها رو زديم و ما رفتيم تو كلاس گوهري و اون بدبختا رفتن تو كلاس دكتر ميراحمدي! بعدش مهدي شاكي شاكي اومده بود اعتراض كه از رفاقت دور بود رفتين پيش دكتر احمديان زيرآب ما رو زدين و اگه شما بهش نامه نمي دادين الان ما هم با دكتر گوهري بوديم و ازين صحبتا.  

منم اونجا يه جمله تاريخي گفتم كه اگه به حرف منه بيا! من يه نامه به احمديان مي نويسم كه:  

جناب آقاي دكتر احمديان!

با سلام. لطفا حامل نامه را در كلاس دكتر گوهري ثبت نام بفرماييد!

و الي آخر.  

غرض اينكه خواستم دردسر هاي انتخاب واحد رو براتون بگم. اونجا بوديم كه سايت جديد كلي عيب و ايراد داشت و اشك بچه ها رو درآورده بود. من رفتم توي سايت كه ثبت نام كنم مطابق معمول پسوردم رو فراموش كرده بودم. خيلي طلبكارانه رفتم آموزش كل و ديدم ۲۰-۳۰ نفر اونجان. خيلي ها دعوا مي كردن. دخترا گريه مي كردن. همه عصباني بودن و سر همديگه داد مي زدن. نوبت من كه شد رفتم جلو و به يه خانم خيلي بداخلاق كه اونجا بود گفتم كه پسوردم رو گم كردم. اونم كلي باهام دعوا كرد كه مگه حواس نداري و ببين چقدر اينجا شلوغه و بايد اين گرفتاري هاي شما رو هم ما حل كنيم و غيره. در حين اينكه اون خانومه به شكل غضبناكي مي خواست پسورد من رو ببينه يه دفعه يه چيزي توي ذهنم فلاش بك خورد و رفت و رفت تا اون روزي كه داشتم پسورد انتخاب مي كردم...  

-به! سلام. چطوري ارباب جهان؟ 

-به به! مير عظمي! خيلي چاكريم سالار!  

همين جوري توي سايت ممد رو ديدم و كلي در نوشابه براي هم باز كرديم و نشستيم به مسخره بازي.  

-بيا ببين من پسوردم رو چي گذاشتم! ........!  

توضيح اينكه اون كلمه نه به دليل مسائل امنيتي، كه به خاطر شئونات اخلاقي سانسور شده.  

-به! اون چيه! بيا... اينم پسورد من! .......!  

خلاصه يه نيم ساعتي داشتيم مي گفتيم و مي خنديديم و با اسامي ضايع پسورد مي ذاشتيم.  

ادامه دارد ...  

تا اينكه كار رسيد به مسئولاي وقت دانشگاه:

- فكر كن اگه يه زماني دكتر ... بفهمه كه پسورد من اينه چيكار مي كنه؟!!....!   

يه ده دقيقه اي هم با اسم مسئولاي محترم دانشگاه پسورد درست كرديم و يه دفعه وسط اون كارا من يادم اومد بايد برم كلاس و از ممد ميري خداحافظي كردم و ديگه اين ماجرا و اون پسوردهاي كذايي از ذهنم پاك شده بود تا اون روز!   

در فاصله حدود يك دقيقه اي كه خانم غيبي داشت پسورد من رو پيدا مي كرد يه دفعه همه اتفاقات اون روز اومد جلوي چشمم و رنگ و روم زرد شد. اصلا نمي دونستم كه در نهايت چه پسوردي رو انتخاب كردم. ولي مطمئن بودم چيز بديه. براي اينكه اوضاع خرابتر هم بشه، يه دفعه دكتر ن-ب هم اومد پشت همون كامپيوتر تا ببينه مشكل من چيه!   

- واي خدايا! رحم كن! از تمام مقدسات كمك خواستم كه يه موقع خداي ناكرده چيز نامربوطي راجع به دكتر ن-ب توي پسوردم نباشه! واقعا مي تونيد تصور كنيد چه استرسي تموم وجودم رو گرفته بود؟ البته كه نه! مدام اتفاقات اون روز رو تو ذهنم مرور مي كردم و بدبختانه سهم دكتر ن-ب تو پسوردها خيلي زياد بود!  

خانم غيبي تا چشمش به پسوردم افتاد با ناراحتي سرش رو از مونيتور كرد اونور و سرم داد زد:  

- بيا! خودت بخونش!  

من با اندك نيروي باقيمانده خودم و جمع و جور كردم و رفتم پشت مونيتور. واي خدايا! تو چقدر خوبي!  

-من خرم!   

جمله اي كه واسه پسورد انتخاب كرده بودم اين بود. يه نفسي از ته دل كشيدم و از ته دل به مضمون عميق اين جمله فكر كردم. جمله اي كه توي اون شرايط واقعا درست ترين و زيباترين جمله عالم امكان بود!  

دكتر ن-ب هم پسوردم رو كه ديد يه دفعه زد زير خنده و در حالي كه داشت از خنده به خودش مي پيچيد پسورد من رو به بچه هاي ديگه كه اونجا بودن نشون مي داد و يه دفعه جو اونجا از اون حالت جنگي خارج شد و مايه تفريح همه شد. البته منم خيلي ناراضي نبودم. خنده دكتر رو كه ديدم با خودم گفتم:  

- دكتر جان! اگه به جاي اين جمله، جمله ديگه اي بود بازم همين جور مي خنديدي؟!!!  

و بازم خودم رو نباختم. بلافاصله قيافه حق به جانب گرفتم و با عصبانيت گفتم:  

-ببينيد آقاي دكتر! عدم امنيت سايت شما باعث شده يه عده اي به پروفايل من نفوذ كنن و با عوض كردن پسوردم اين جور با آبروي من بازي كنن!

و با ناراحتي از اونجا زدم بيرون. البته مثلا! از اتاق كه خارج شدم فقط دنبال يه جاي مناسب مي گشتم كه بر آستان الهي سجده كنم. چون واقعا از بين ۲۰-۳۰ جمله اي كه اونروز با ممد ميري نوشته بوديم، ناخودآگاه بهترين و مودبانه ترين جمله رو در نهايت گذاشته بودم. تا قبل از اون خيلي جاها ازين پسوردهاي بي ادبانه مي ذاشتم. ولي درس اونروز باعث شد ديگه هيچ وقت ازين غلطا نكنم و مفهوم فلسفي اون جمله تا ابد تو ذهنم بمونه  

پسری یه دختری رو خیلی دوست داشت که توی یه سی دی فروشی کار میکرد. 

اما به دخترک در مورد عشقش هیچی نگفت. هر روز به اون فروشگاه میرفت و یک سی دی می خرید فقط بخاطر صحبت کردن با اون...  

بعد از یک ماه پسرک مرد...  

وقتی دخترک به خونه اون رفت و ازش خبر گرفت مادر پسرک گفت که او مرده و اون رو به اتاق پسر برد...    

دخترک دید که تمامی سی دی ها باز نشده... دخترک اونقدر گریه کرد تا مرد...   

میدونید چرا گریه میکرد؟  

چون تمام نامه های عاشقانه اش رو توی جعبه سی دی میگذاشت و به پسرک میداد.  

مطمئن بودم که مرا اعدام خواهند کرد به همین دلیل بشدت نگران بودم . جیب هایم را گشتم تا شاید سیگاری پیدا کنم که از زیر دست آنها که حسابی لباس هایم را گشته بودند در رفته باشد یکی پیدا کردم و با دست های لرزان آن را به لب هایم گذاشتم ولی کبریت نداشتم .
 
از میان نرده ها به زندانبانم نگاه کردم . او حتی نگاهی هم به من نینداخت درست مانند یک مجسمه آنجا ایستاده بود .
 
فریاد زدم " هی رفیق کبریت داری ؟ " به من نگاه کرد شانه هایش را بالا انداخت و به طرفم آمد . نزدیک تر که آمد و کبریتش را روشن کرد بی اختیار نگاهش به نگاه من دوخته شد . لبخند زدم و نمی دانم چرا ؟ شاید از شدت اضطراب ، شاید به خاطر این که خیلی به او نزدیک بودم و نمی توانستم لبخند نزنم .
 
در هر حال لبخند زدم و انگار نوری فاصله بین دل های ما را پر کرد می دانستم که او به هیچ وجه چنین چیزی را نمی خواهد .... ولی گرمای لبخند من از میله ها گذشت و به او رسید و روی لب های او هم لبخند شکفت . سیگارم را روشن کرد ولی نرفت و همانجا ایستاد مستقیم در چشم هایم نگاه کرد و لبخند زد من حالا با علم به اینکه او نه یک نگهبان زندان که یک انسان است به او لبخند زدم نگاه او حال و هوای دیگری پیدا کرده بود .
 
پرسید : " بچه داری ؟ " با دست های لرزان کیف پولم را بیرون آوردم و عکس اعضای خانواده ام را به او نشان دادم و گفتم : " اره ایناهاش "
 
او هم عکس بچه هایش را به من نشان داد و درباره نقشه ها و آرزو هایی که برای آنها داشت برایم صحبت کرد . اشک به چشم هایم هجوم آورد . گفتم که می ترسم دیگر هرگز خانواده ام را نبینم . دیگر نبینم که بچه هایم چطور بزرگ می شوند .
 
چشم های او هم پر از اشک شدند . ناگهان بی آنکه که حرفی بزند . قفل در سلول مرا باز کرد و مرا بیرون برد . بعد هم مرا بیرون زندان و جاده پشتی آن که به شهر منتهی می شد هدایت کرد نزدیک شهر که رسیدیم تنهایم گذاشت و برگشت بی آنکه کلمه ای حرف بزند .

سلام بچه ها

از اين به بعد من هر چند روز يه بار آپ ميكنم برا نظرات قشنگتون هم بگم كه اين پست ثابته شما هم هر نظري داشتيد از اين به بعد توي اين پست بزاريد.

در مورد تبادل لينك هم اول منو با اسم ( دختر آتیش پاره ) بلينكيد و بهم خبر بديد و بگيد كه من با چه اسمي شما رو بلينكم.  

تا های بعدی بای